Verandering...

hey iedereen! (die mij nog een beetje aant volgen zijn:p)
Het is ondertussen al meer dan een maand geleden dat ik nog iets heb gepost, en dat heeft zo zijn redenen...
Ik zal maar beginnen bij het begin:
Het weekend van AFS was chill, leuk hotel, met zwembad, de activiteiten waren ni echt zo speciaal, kvond ze nog al kinderachtig, maar heb met veel andere studenten kunnen praten. Oa. met een meisje van de USA, khad haar nog nooit gezien, maar we hebben een ongeloofelijk goed gesprek gehad. ik vertelde haar nl dat mijn ouders niet veel tijd hadden, dat ik niet veel weg mocht, het huis vuil was,... zij had een super gezin maar ze waren heel gelovig en daar had ze het moeilijk mee. 2 heel verschillende 'problemen' maar het was echt zooo raar dat we elkaar zo goed begrepen.. Er was ook tijd om met vrijwilligers te praten, ik wist dat ik niet echt problemen had, maar wou toch graag mijn verhaal is kwijt. Het gesprek heeft me deugt gedaan en toen ik terug in Caaguazu kwam, zat ik vol goede moed om ja, om vanalles te doen...
Nuja, dat merkte ik goed woensdag 11september(de datum onthoud ik goed;-)
Ik was in de voormiddag naar school geweest en zat dus als gewoonlijk de hele namiddag thuis...
Ik verveelde mij dood en belde naar Javier om te vragen of ik niet langs de oficina mocht komen om wat te babbelen of muziek te luisteren. Hij had er geen probleem mee.
ik moest alleen nog toestemming krijgen van mijn ouders. Dus ik naar beneden, waar men mama en papa zaten te werken. Ik vroeg of ik even naar de oficina mocht gaan, maar terwijl datk het vroeg zag ik de (slechte)reactie van men mama al. Ze zei dat meisjes hier niet elke dag weggaan (mijn spaanse les was 2dagen ofzo gedaan, en daarvoor moest ik wel altijd weg..)
Ik zei dat ik haar begreep, maar vertelde haar ook dat ik mij hier verveelde en graag mensen wou leren kennen... Zei antwoorde: ja, je wist op voorhand dat wij geen tijd voor u zouden hebben, en als je niet op u kamer wilt blijven om muziek te luisteren, te lezen of dingen te schrijven, ja dan moet je maar aan AFS vragen om van gezin te veranderen!!!
Aaaaawww!!! Dat kwam wel even hard aan!! Het was dus vrij duidelijk...
Ik zei dan dat ik nu naar de oficina zou gaan om met Kika te gaan praten(zij werkt ook een beetje met afs), mijn mama zei oke en ze zag me vertrekken..
Onderweg was ik wel ffkes van men melk:-) dit had ik ni echt zien aankomen, ik was dan al aant nadenken wat ik tegen Kika en Javier zou kunnen zeggen.
Toen ik aankwam was er veel volk, ik kon Kika gewoon maar dag zeggen, want ze vertrok al. Even later kwam Javier, hij zei dag tegen mij, maar dan kreeg hij telefoon. 2min later zei hij: ja kom is efkes, kmoet u iets zeggen. Hij had dus telefoon gekregen(ik weet ni van wie want da wilt hij ni zeggen, "het maakt ni uit") en die persoon had dus gezegt wat er juist 10min geleden bij mijn thuis was gebeurd... Ongeloofelijk eh, kheb nog ni eens fatsoenlijk dag kunne zeggen of ze weten al wat er allemaal aan de hand is!!!! Ik dus heel de situatie uitgelegd. Kwist eigenlijk echt ni wat doen... Dus belde ik naar Linde om te vragen of ik mocht langskomen...
Wij dus naar daar, weer alles uitgelegd, ook met haar mama gepraat. En toen kreeg ik telefoon van Cayo (=mijn counselor die ik 1keer heb gezien de 2de dag dat ik in Caaguazu was en nog geen woord spaans kon:p) hij zei dat ik onmiddellijk naar huis moest omdat mijn mama heel boos was, ze zei nl dat ze me geen toestemming had gegeven om weg te gaan... ONGELOOFELIJK!!! man, ik kon daar iets krijgen! En dan moet ik een telefoon krijgen van ene dak ni ken, ipv da men mama mij belt, ma nee... Ma bon, khad dus wel wa schrik om naar huis te gaan... Ik vroeg dus aan de mama van Linde of zij mij niet wou brengen, samen met Linde, zodat ik zij mij een beetje kon helpen. Wij dus naar huis. Onderweg ook wel grappig, de mama van Linde zei dat mijn mama ziek in haar kop was:-) Ja en da hebbe we wel gemerkt, man man, echt onmogelijk om daar mee te praten! Linde zei het ook... Dus men mama ging naar Cayo bellen om te vragen om te komen praten... Ik was echt helemaal de kluts kwijt, dus belde ik naar Javier om mij een beetje te komen steunen.. Met Cayo en men mama heb ik dan gepraat, ik int Engels tegen men mama en zij vertaalde dan int spaans, ma ik was hun gesprek aant volgen en ik verstond het eh! Ze was dingen helemaal anders aant zeggen hoe da ik da zei... Pff kmoest mij echt wel inhouden om ni naar buiten te gaan e! Ja en toen ineens begon ze over het feit da ik te weinig at!!! Oke, sorry, ma toen kon ik daar echt ni meer blijven zitten... Toen ben ik naar buiten naar Linde en Javier gegaan... Even later kwam Cayo, om te vragen of ik van gezin wou veranderen, ja daar moest ik nu precies ni lang over nadenken... Hij zei dan dat ik morgen naar Asuncion moest gaan om met het AFS-kantoor te babbelen. En dan vertelde hij ook nog ander slecht nieuws: ik zou waarschijnlijk daar moeten blijven omdat er geen andere gezinnen meer waren in Caaguazu (ja diene pipo doet ook geen moeite om er nieuwe te zoeken...) Ma ik was dus ongeloofelijk verdrietig, ik wou helemaal ni naar Asuncion, ik had het goed in Caaguazu... Maja... Linde en ik zaten wel met het idee of ik niet bij Javier kon gaan wonen, ik had zijn familie al ontmoet en die zijn echt super vriendelijk en lief. Ja da zou dus de oplossing zijn eh! Tot da we da voorstelde aan Cayo, die was er helemaal tegen omdat hij denkt dat Javier en ik samen zijn... (ja wat dus helemaal NIET zo is, das gewoon ne super goeie vriend die tenminste luistert naar u problemen enzo, hij zou beter mijn counselor zijn, die doet tenminste dingen met AFS-studenten, laat heel de stad zien, stelt u voor aan andere mensen) ma swat, da feestje ging dus ni door. Ik zou dus morgen op da gesprek er alles aan doen om bij Javier te gaan wonen...
Devolgende dag moest Linde ook naar Asuncion omdat zei haar kamp had van de vrijwilligers... Ik was dus bij haar gaan slapen en 's morgensvroeg vertrokken we dan. (Van niemand heb ik dus afscheid kunnen nemen..., niemand van men klasgenootjes of vrienden wist van iets...)
Samen met alle andere vrijwilligers zat ik dan te wachten in het AFS-kantoor, kwas eigenlijk wel wa aant piekeren, wa zou er nu gebeuren??? Toen vertrokken de vrijwilligers en zat ik daar nog alleen... N beetje aant stresse voor da gesprek met AFS. Heel men verhaal nog eens opnieuw verteld, ze begrepen het, gelukkig, en ze zeiden dat ze moeite gingen doen zodat ik terug naar Caaguazu kon, maar ze waren er helemaal niet zeker van... Ik moest een week bij een vrijwilliger(ster) van AFS blijven in Asuncion, zodat zei tijd hadden om een ander gezin te zoeken...
Pff toen moest ik daar nog 3u alleen in da kantoor wachte, en ik kan het u zegge, da is echt ni leuk op da moment!
Om 16u mocht ik dan mee met de receptioniste, Marie-Jose(=Majo), 21jaar en voor 1 jaar naar Zwitserland geweest met AFS, we werden opgehaald door haar papa Cayo(hehe) en haar zus Claudia, 17jaar, voor 1jaar naar Duitsland geweest... Eerst zetten we Majo af aan de universiteit en dan reden we naar huis, amai! wa een huis!!! Het was er proper, ma prober!!!(ja da was ik helemaal ni meer gewoon eh:-) Het leek een beetje een hotel voor mij...
Oke om het nu miss een beetje int korter te zeggen: da was een ongeloofelijk zalige familie, super vriendelijk, ik had er niks te kort!! Ik heb mij daar nl ook geen seconde verveeld! Mijn zus Claudia ging naar school, en ja ik ging dus mee he:-) Die haar klas was kei zalig! Super grappig, echt toffe kerels... We hadden elke dag les van 7u tot 13u, dan gingen we naar huis om te eten(super lekker) Haha en mijn papa dronk bijna altijd Stella Artois tijdens het eten, hilarisch! Maar dus in de namiddag waren we vrij. Wat heb ik in die week allemaal gedaan: een film gaan huren, naar een disco geweest, een hele middag aan de Rio Paraguay gezeten(rivier dus), daar hebben we gevoetbalt, reggeaton geluisterd, en gechilled:-) echt een super dag, die avond dan mexicaans gaan eten bij vrienden van Majo, zondag hebben we lang uitgeslapen, gegeten en film gekeken. Maandag naar school en in de namiddag brownies gebakken voor tijdens de filmavond bij Chicho, een klasgenoot. Man man en wa voor een huis had diene!!! Woooh! die had daar zelf zen cinemazaal!! Lekker chill dus. Hij heeft trouwens ook een gaststudente in huis, Ana, een meisje van Oostenrijk. (Op Claudia haar school loopt het ook vol met AFS-mensen, in haar klas alleen al waren er 4die met AFS zijn weggeweest, oa. Juan, die een jaar in Gent heeft gezeten! Super grappig dus om een Paraguayaan Nederlands te horen spreken met een Gents accent, een beetje zoals Gabriel Rios:p hehe) Devolgende dag weer naar school en daarna mee met Claudia naar de oogarts en daarna even gaan shoppen. Woensdag terug naar school, maar toen kreeg ik telefoon van Majo, AFS had een gezin gevonden... Ik dacht, ja in Asuncion of een van de steden daarrond, ma neee!!! Naar Concepcion, helemaal het noorden van het land, zo'n 6u met de bus van Asuncion(super ver dus!!!!) Dammm, weer slecht nieuws, khad het juist super goed daar, en nu weer veranderen, kwas er dus weer niet goed van... Toen ik thuis kwam was ik stil, maar men ouders probeerde me wat op te vrolijken door te vertellen over Concepcion, dat het daar super was(omdat men papa daar geboren is) en dat ik ook 2zussen ging hebben die met AFS zijn weggeweest, oa 1 iemand naar België!(ja da was al wa beter nieuws) en met wat ze mij vertelde had ik de indruk dat Concepcion wat op Caaguazu zou lijken: veel brommers en veel polvo(stof).
Kwas dus al een beetje meer gerustgesteld. Maar dus devolgende dag moest ik vertrekken, kvond het helemaal niet leuk om afscheid te nemen(men mama was zelf een beetje aan het wenen...) maar het moest.
Na 6u lang op de bus kom ik aan in Concepcion. Opgewacht door mijn mama, Marina: 47jaar, mijn zus, Elena, 19jaar en een jaar naar Zuid-Afrika geweest. Mijn andere zus, Zaida, 17jaar en een jaar naar Portugal geweest, ni naar België dus, kwou daar al bijna int nederlands beginnen, maar niet dus:-) en dan nog een broertje Enrique van 11jaar.
We reden toen naar een huis van de beste vriendin van mijn mama. Het huis van Veronica, met dochter Daisy, een jaar jonger als mij, en dik broertje Christian, 11jaar.
Mijn familie vertelde dat ze niet in de stad wonen, maar op de campo(= op den boerenbuiten dus, ja en den boerenbuiten is hier toch wel IET anders dan in België) ze hebben dus een vaste routine: van maandag tot vrijdag om 5.30 opstaan om om 6.30 te vertrekken, om zo om 7u op school te zijn. Ik ga mee naar school met Zaida, 'colegio Nacional' (toevallig dezelfde naam als mijn school in Caaguazu!) mijn broertje gaat naar 'Don Bosco' en men mama geeft les op een ander school. Elena volgt 's avonds universiteit. Dus heel het gezin moet zich aanpassen aan elkaar, omdat het dus niet makkelijk is om altijd over ent weer te rijden.
De weg is een stuk asfalt, maar een heel groot deel is ja aarde met stof op:-) en bulten! Veel bulten! Het is er wel heel mooi, maar om die weg elke dag 2, 4 of 6keer te doen, pffff!!!!
Ik ben hier ondertussen bijna 3weken, en ik heb het verdomme al moeilijk gehad!! Vooral de eerste week was de ergste! Ik heb nl heel veel tijd, ik verveel me dus, en dan begin ik te denken... Na de 2de dag dat ik hier was wou ik natuurlijk al terug naar mijn gezin in Asuncion...
Als je veel tijd hebt om te denken, ja dan speelt er vanalles af in u hoofd eh, pff soms echt om zot van te worden! En dan op school is het ook super saai, en ik heb heel veel les(zeker voor in Paraguay) Maandag, dinsdag en donderdag van 7 tot 11.15 en van 13u tot 17.30! Woensdag en vrijdag van 7 tot 11.30.
Oke, sorry, ik moet nu dringent door, mijn verhaal is helemaal nog niet klaar, maar het vervolg komt dus zeker nog!!!

Veel leesplezier en dikke kussen

Ps (tante An, alle berichtjes komen aan;-)
KUS!!!!